ယေန႔မနက္ ကိုးနာရီခြဲခန္႔အခ်ိန္တြင္ သူမသည္ အေၾကာင္းကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ခရီးသြားရန္ ျပည္သူပိုင္ ဘတ္(စ္)ကားဂိတ္တြင္မတ္တပ္ရပ္ကာ ေစာင့္ေနစဥ္ျဖစ္သည္။ ထိုအခိုက္ ေဘးနား သို႔ လူတစ္ေယာက္ လာရပ္ေလသည္။ ပုံဆင္းသ႑ာန္အား အတိအက်ျပရေသာ္ ထိုသူသည္ အသက္ေလး ဆယ္ခန္႔ရွိမည္။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္အေမာင္းမွာ ငါးေပဆယ့္တစ္ခန္႔၊ နဖူးတြင္ ဆံပင္အတန္ငယ္ရွင္းေသာ ဥပဓိ ရုပ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။အရပ္ျမင့္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ထိုသူ၏ မွတ္မိလြယ္ေသာ ဥပဓိ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း ခဏျမင္ရုံႏွင့္ မွတ္မိသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္.. တိုက္ဆိုင္ေလသည္လား မေျပာတတ္ေပ။ စီးရမည့္ ဘက္(စ္)ကား ဆိုက္လာသည္တြင္ ထိုသူစိမ္းႏွင့္ သူမသည္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခုံတန္းတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လွ်က္ျဖစ္ေနျပန္သည္။သူမေနရာက ကားျပတင္းေပါက္နားမွာ..။ ကားခုံ ၏ ေနာက္မွီသည္ သာမာန္ထက္ အနည္း ငယ္ေလွ်ာေန သည္ျဖစ္ ၍ ေက်ာကို ပုံမွန္ထက္ပိုကာ မွီထား လိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ သူမအေႏြးထည္ေဘးအိပ္ထဲတြင္ အၾကမ္းခံ ဖုန္း(စုတ္)ေလးတစ္လုံးလည္း ရွိေနသည္။(ထိုဖုန္းသည္ ယခုပို႔စ္အတြက္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။)
မၾကာမီ.. သူမဆင္းမည့္မွတ္တိုင္သို႔ ေရာက္လာေလသည္။ အျမဲလိုလို ျပာယိျပာယာႏွင့္ အမႈမဲ့၊အမွတ္မဲ့ ရွိေနတတ္ေသာသူမသည္ ေဘးအိပ္ထဲမွဖုန္းေလး အမွတ္မထင္ ေလွ်ာက် က်န္ေနခဲ့သည္ကို မသိေခ်။ ထြက္သြားေသာ ဘတ္(စ္)ကား ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ေရာက္သြားခ်ိန္မွ သူမအိပ္ထဲမွ ဖုန္းကို သတိရမိေလသည္။ မၾကာခဏ ၾကားမိေနေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္ခံစားမိလိုက္ေသာအခါ “အိုးထိန္းစက္ပမာ” ခ်ာခ်ာလည္သြားေလေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပင္ သူမေဘးနားက သူစိမ္းကို မ်က္စိ ထဲ ျမင္ေယာင္မိေလ သည္။ ထိုသူစိမ္းသည္ လူေကာင္းေလာ၊လူဆိုးေလာ ခပ္ျမန္ျမန္စဥ္းစားလိုက္စဥ္ သူမစိတ္ထဲတြင္ အႏႈတ္လကၡဏာသာ ေဆာင္ေနသည္။ နံပါတ္အသစ္ျဖစ္ေန၍ ထိုဖုန္းနံပါတ္ကို သူမလည္း အလြတ္မရေပ။ အိမ္ကိုလွမ္းေမးလိုက္လွ်င္လည္း လူၾကီးေတြသိကာ စိတ္ပူၾကကုန္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္.. သူမအေနႏွင့္ စိတ္ခ်ရသူတစ္ေယာက္ကို သတိရသြားကာ (ဆသရ ဖုန္းျဖင့္)နံပါတ္လွမ္းေမးလိုက္သည္။
ထိုဖုန္းနံပါတ္ဆီ သူမေခၚလိုက္ေသာအခါ တစ္ေခါက္မွ ႏွစ္ေခါက္သို႔တိုင္ ခ်က္ခ်င္းေခၚမရေပ။ သုံးၾကိမ္ေျမာက္တြင္မွ ဖုန္း၀င္သြားေလသည္။(MPT သည္ ထိုအေျခေနထိတိုင္ေအာင္ အက်ီစားသန္ လြန္းပါ၏။)သူမထင္သည့္အတိုင္းပင္ ထိုသူစိမ္း ဖုန္းကိုင္လာသည္။တိုက္ဆိုင္ေလသည္လားမသိ.။ ၾကားဖူးေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားအတိုင္းပင္ သူသည္ သူမဆင္းေသာမွတ္တိုင္ထက္လြန္၍ ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ ေရာက္ေနျပီျဖစ္၍ အဆင္ေျပေသာအခ်ိန္မွ(ညေနျဖစ္ျဖစ္) ဖုန္းကိုလာယူရန္၊ သူလည္းအလုပ္ကိစၥ အေဆာလွ်င္၍ ျပန္လွည့္မလာႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ ဒီပုံစံအတိုင္းဆို သူမအေနႏွင့္ အိမ္ျပန္ရန္ ခက္ေနလိမ့္မည္။ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္. .. ေရာက္ရာမွတ္တိုင္ မွျပန္ဆင္းခဲ့ေပးပါရန္၊ အငွားကား စီးလာပါက သူမအေနႏွင့္ အလြယ္တကူ ထုတ္ရွင္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ သူ႔ကိုယုံေစခ်င္ေၾကာင္း၊ သူမဖုန္းအား တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္ေစမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေရာက္ေနသည့္မွတ္တိုင္တြင္ ဆက္ေစာင့္ေနရန္၊ မၾကာခင္သူ ျပန္လွည့္ လာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးေလသည္။ ထိုအခါမွ သူမလည္း စိတ္ခ် သြားႏိုင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္... ထိုသူ႔ထံ ဖုန္းဆက္ျပီးခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ ၾကာသည္အထိ အရိပ္အေယာင္ မွ် ေပၚမလာေလေသာအခါ သူမစိတ္ပူရျပန္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္သည့္အခါ သူမရပ္ေနေသာ မွတ္တိုင္တစ္ခုအလိုတြင္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း စီးလာေသာကား ဘီးေပါက္ေနေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာသို႔ပင္ ကိုယ္တိုင္လာယူေစ လိုေၾကာင္း ျပန္ေျပာေလ သည္။
ထိုအခါ.. သူမလည္း မဆိုင္းမတြပင္ အေျပးသြားလိုက္ရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္တြင္ ထိုသူစိမ္းကို ျမင္လိုက္ရ၍ ၀မ္းသာသြားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုသူစိမ္းက သူမဖုန္းေလးကို ျပန္ေပးသည္။ (သူေျပာသည့္ ဘီးေပါက္ေနေသာကားကိုလည္း ထိုေနရာတြင္ မေတြ႔မိေပ ) သူမကလည္း ေက်းဇူးတင္စကားဆိုလိုက္ကာ သြားလိုေသာခရီး ေႏွာင့္ေႏွးေနမည္စိုး၍ နီးစပ္ရာ ဘတ္(စ္)ကားေပၚ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းတက္လိုက္ေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ထပ္ေရာက္ျပန္မွ သူမဖုန္းေလးကို ျပန္ၾကည့္မိေလေသာအခါ....
'' No Sim Card ..... ''
--------------------------
သည္ေနရာမွာ ပို႔စ္ကိုအဆုံးသတ္လိုက္လွ်င္ မျမင္ဖူးေသာ ထိုသူစိမ္းအေပၚတြင္ သူမ မိတ္ေဆြ (စာရႈသူမ်ား) အမုန္းပြားၾကမိမွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့.....
ထိုဖုန္းထဲမွ MPT Sim Card ေလးမွာ.. ေပ်ာက္သြားသည္မဟုတ္။
ဖုန္းမွာ ဆင္း(မ္)ကဒ္ ႏွစ္ခုဆန္႔သည္ကိုေမ့ေနကာ သူမအေနျဖင့္ အလွ်င္လို ၾကည့္မိျပီး မ်က္စိလွ်မ္း သြားျခင္း သာ ျဖစ္ေလ သည္။
ထို႔ေၾကာင့္... သူမ၏ ေပါ့ဆမႈအသီးသီးေၾကာင့္သာ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ယခုျဖစ္စဥ္တြင္ ေနရင္းထိုင္ရင္းပင္ အထင္လြဲခံရရွာေသာ (အမည္ပင္မေမးလိုက္မိေပ) ထိုသူစိမ္းလူအား လြန္စြာ အားနာမိပါသည္။
ထို သူစိမ္းလူကဲ့သို႔ သူတစ္ပါးအား ကူညီဖူးသူမ်ား ဤပို႔စ္ကို ဖတ္မိပါက သူမကို စိတ္ဆိုးၾကမည္ သာ ျဖစ္ သည္။သူမ၏ မျပဳလုပ္သင့္ေသာအမွားႏွင့္ မထားအပ္ေသာ သံသယေၾကာင့္ အမည္မသိ သူစိမ္း လူတစ္ေယာက္၏ ေစတနာမွာ ေ၀ဒနာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို အေတြးေရာက္တိုင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ ရပါသည္။
လူ႔ဘ၀တြင္ တစ္ခါတစ္ရံသာ ၾကဳံေတြ႔ရေသာ သင္ခန္းစာမ်ားသည္ ေငြႏွင့္ လဲ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဖိုးထိုက္တန္လွေၾကာင္း ေနာက္က်မွ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းပင္..။
ေ၀ဇယႏၱာမွတ္တိုင္ႏွင့္ ၄၉ကိုးမွတ္တိုင္သို႔ အမွတ္တရ -
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
သမီးစံ
